Hier het verhaal van mijn Bijna Dood Ervaring iets na het midden van de jaren '90:

Ik was in het weekend onderweg naar huis na een avondje stappen en reed op de autostrade. Het regende fel, ik had geen gordel aan, had teveel gedronken en was slecht gezind.  De reden van dat laatste was dat mijn leven niet lekker liep. Ik was pas weer single, deed mijn studies niet graag en was net gedwongen om te verhuizen uit het ouderlijk huis waar ik sinds m'n geboorte had gewoond omdat mijn ouders uiteen gingen. Dat laatste maakte dat ik plots van de rustige en vriendelijke omgeving van m'n groene gemeente naar de drukke stenen jungle van de stad was verhuisd. Ik haatte het.

Ik reed op de autostrade en reed te snel. Iets in mij zei dat ik best wat trager zou rijden want mijn schokdempers waren dringend aan nazicht toe. Dat laatste had ik uitgesteld omwille van het leven van een student samengevat in 2 woorden: laksheid en geldgebrek. Terwijl ik dacht dat ik beter wat trager zou rijden omdat mijn wagen instabiel begon te worden op het natte wegdek dacht ik bij mezelf: 'fuck it' en ik bleef gas geven. Het interesseerde me op dat moment niet meer en dacht bij mezelf 'als ik hier moet vertrekken dan is het maar zo want mijn leven is momenteel toch een puinhoop'. 

Ietsje verder moest ik de afrit nemen van de autostrade, een lange bocht naar rechts. Bochten nemen doe ik nog steeds graag onder het motto 'hoe sneller, hoe liever'. Ik voelde echter dat mijn wagen geen goede grip op het wegdek had, een combinatie van de regen en de slechte staat van de schokdempers. Terwijl ik dat voelde zag ik twee auto's op de pechstrook staan met een man ernaast. Ik dacht bij mezelf 'die zijn waarschijnlijk geslipt'. Mijn wagen sprong plots op en kwam ietwat dwars op het wegdek neer. Dat maakte dat ik moest bijtrekken aan mijn stuur. Ik voelde mijn hart overslaan want ik reed nog steeds 100 km/h op een autostrade zonder gordel aan in rotweer. Ik stuurde de wagen naar de andere kant om weer in balans te komen maar m'n wagen begon te slippen. Onmiddellijk draaide ik het stuur naar de andere kant maar de wagen ging nu dwars de andere kant op. In een ultieme poging om het tij te keren stuurde ik volledig tegen maar het hielp niet. Ik had de auto niet meer onder controle en ik stevende af op de berm van de autostrade waar geen vangrail was en die zich op ongeveer 10 meter hoogte ten opzichte van de begane grond bevond. Het was een soort schans eigenlijk. Ik werd met andere woorden in het onbekende gelanceerd tegen 100 km/h en besefte 'het is gedaan, ik ga dood.' Het volgende dat ik mij herinner is dat er iemand op mijn raampje tikt. 

Even een tijdsprong naar de dagen die volgen op mijn BDE. Mijn vader zei 'hopelijk staat er niks van in de krant!'. Maandagochtend was het voorpaginanieuws: 'Man laat wagen in bomen hangen'. Gelukkig stond mijn naam er niet bij vermeld. Mijn ouders, broer en middelste zus zijn allemaal naar de auto gaan kijken om te zien of ze nog iets konden doen alvorens de politie kwam, maar dat was al te laat. Ze hebben echter allemaal hetzelfde gezien: mijn wagen hing in de bomen te bengelen op enkele meters van de begane grond. 

Terug naar de crash zelf: er tikt iemand op mijn raam. Het is een man. Hij vraagt of alles OK is en zegt "mijn vrouw is hier ook gecrasht zonet, ik kan je naar ergens wegbrengen maar moet hier snel terug zijn want ik heb de  hulpdiensten gebeld". Ik zei "OK". Het volgende dat ik weet is dat ik wakker word op ongeveer 2,5 kilometer van de plek van de crash, aan het Straatsburgdok van de Schelde.

Aan dat dok doe ik mijn schoenen uit, leg mijn sleutels op de grond en spring het water in: een zelfmoordpoging. Een hele onnozele poging want na amper 2 seconden in het water besef ik dat ik zo snel mogelijk uit het water wil. Gelukkig ben ik er snel weer uit en in plaats van dood ben ik nu nat en heb ik het ijskoud. Leven lukte niet zo goed en doodgaan was al evenzeer geen succes! Doorweekt, half-bewust en bevroren wandel ik 5 lange kilometers naar het appartement van mijn broer in Antwerpen-centrum. Daar aangekomen blijkt dat ik enkel wat schrammen en een lichte hersenschudding heb. Hij legt me te slapen in een donkere kamer en ik heb eindelijk rust.

Daar kreeg ik eindelijk ook de kans om al een klein beetje te verwerken van wat ik beleefd had tijdens mijn BDE. Wat ik meemaakte in het hiernamaals voelde voor mij heel vertrouwd aan, alsof ik het al eens beleefd had. Ik was niet meer op Aarde maar in een soort kosmische plek en kreeg een overzicht getoond van alles wat ik in mijn leven gedaan en gezegd had. Dat gebeurde als in een flits maar toch kon ik alles zien. Het was alsof tijd niet bestond en je alles tegelijkertijd kon zien, horen en voelen. Ik zag, hoorde en voelde alles wat ik gezegd en gedaan had in mijn leven maar ook vanuit het standpunt van de ontvanger.  Alsof er geen barrière was tussen mezelf en anderen en ruimte niet bestond. Bovendien was er geen filter: je voelde en beleefde alles maar besefte ook meteen 'dit was goed ' of 'oei dit was niet goed'. Alsof je plots een pil nam die 'Super-eerlijk' heet. Alsof je naar een film over je eigen leven kijkt als toeschouwer.

De beelden speelden zich af als een soort virtual reality-scherm dat voor mij werd geprojecteerd maar dan zonder begin of einde. De beelden volgden elkaar, zoals gezegd, bliksemsnel op. Alsof het allemaal tegelijkertijd gebeurde maar toch alles kon zien en begrijpen. Tijd bestond niet. Terwijl ik die beelden bekeek en in een kosmische sfeer baadde was er een diepe rust, liefde en vrede. Het was een plek die ik nooit meer wilde verlaten. Denk aan een warm bad op een koude dag maar dan x 1 miljard. De zaligheid, rust en vrede zelve.

Plots was de film afgelopen en stond ik in de tunnel van Licht die zovele lotgenoten die een BDE beleefden ook zagen. De tunnel is als een spiraal met een soort levende energie aan weerszijden. Aan het einde van de tunnel is een wit helder licht maar het is meer een portaal. Het is eveneens een levende energie die ongelofelijke kracht en liefde uitstraalt. Tot dan toe had ik in het hiernamaals enkel stilte beleefd maar plots hoorde ik een stem. De stem zei: "je moet teruggaan naar de Aarde". Ik zei: "Nee". Ik dacht op dat moment nog dat ik aan het onderhandelen was. De Stem antwoordde "Je tijd is nog niet gekomen, je moet teruggaan". Ik zei "Nee, ik ga niet terug".  Voor ik het wist zat ik terug aan het stuur van mijn gecrashte Nissan Sunny op een kille nacht op planeet Aarde en werd er op mijn raam getikt. De rest hebt u al gelezen.

In de weken en maanden na mijn ongeluk begon ik alles te plaatsen en tevens vragen te stellen over wat er gebeurde vlak na de crash: mijn wagen was bengelend in de bomen blijven hangen, hoe kan iemand dan op mijn raam komen kloppen? Het stond in de krant dus het is geen valse herinnering of overdrijving. Hoe ben ik uit de wagen geraakt? Hoe ben ik aan het Straatsburgdok terechtgekomen? Welke man kan in een boom klimmen, op het raam tikken en mij uit het wrak halen? Het enige antwoord dat ik hierop kon bedenken was Clark Kent ook wel gekend als Superman. Er klopte iets niet... Ik had vele vragen maar vond geen antwoorden. Bovendien had ik toen belangrijkere zaken te doen dan daarmee bezig te zijn, dacht mijn ego althans, zoals naar Royal Antwerp FC te gaan kijken. Amper een week na mijn crash zat ik op tribune II van het Bosuilstadion, zoals steeds goed op tijd. Voor de match begon kwam er een vriend en ploegmakker naast me zitten, Dave. Na de gebruikelijke "hallo, alles goed?" begon hij te lachen met iets dat hij in de krant had gelezen. Hij zei: "Haha heb je dat gelezen Stefan, er heeft iemand z'n wagen in de bomen laten hangen. Allee, allee." Ik zei: "Euhm, dat was ik." De kans dat zoiets gebeurt is klein maar het gebeurde toch.

Enkele weken later ging ik naar de garage waar het wrak van mijn auto stond om de spullen op te halen die in de wagen waren achtergebleven. De man van de garage zei "Degene die in deze wagen zat heeft veel geluk gehad." Ik dacht bij mezelf: "Geluk? Ik was hier liever niet meer geweest".  De auto was total loss en ging naar de schroot. Aan de  versplinterde voorruit was een afdruk te zien van mijn hoofd dat tegen de ruit was gevlogen, de voorkant van de wagen was helemaal ingedeukt vermits hij tot stilstand was gekomen tegen een boom. De nummerplaat heb ik meegenomen omdat ze een symbolische betekenis had: ACE 251. Sommigen noemden mij zo, 'ACE' , maar het is vooral het engelse woord voor 'troefkaart' waarvan ik pas later de boodschap begreep. 

Veel mensen die een BDE hebben beleefd verklaren dat hun leven nadien plots aanzienlijk ten goede verandert. Dat was bij mij zeker niet het geval. Het duurde bijna 25 jaar vooraleer ik alles begreep en een plaats kon geven. Ik voelde me vooral verworpen door God. Alsof ik niet goed genoeg was om te blijven waar ik wilde blijven. Dat ik als straf teruggestuurd werd naar de Aarde, een toxische gedachte en overblijfsel van mijn jeugd op een katholieke school.
Wat wel in goede zin veranderde was dat ik geen angst voor de dood meer heb. Geld verdienen en een carrière was complete bijzaak geworden, het waren bijna verwaarloosbare details die enkel op Aarde van belang leken. Daarnaast was ik geobsedeerd door alles wat metafysisch was. Alsof ik in recordtempo alles wat me fascineerde inzake spiritualiteit moest lezen, ervaren en toepassen.

Dat niet-aflatende zelfwerk zorgde er ook voor dat ik in de loop der jaren niet alleen op eigen kracht van mijn alcoholprobleem als binge drinker afgeraakte maar stilaan ook van mijn zware depressies. Dat laatste is in grote mate te danken aan mijn werk met het boek A Course In Miracles, een cursus gebaseerd op zelfstudie. Anno 2024 zijn er nog donkere momenten maar ze verdwijnen snel weer en blijven geen dagen, weken of maanden meer duren zoals vroeger. De trouwe donkere hond aan mijn zijde is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor eerder zeldzame voorbijdrijvende grijze wolkjes. Een mirakel op zich en dat alles zonder geneesmiddelen of pillen.
Bovendien kreeg ik in januari 2024 het ontbrekende puzzelstuk van de BDE-puzzel op mijn pad: ik besefte dat ik niet verworpen was door God maar dat ik de kans had gekregen om van mijn leven een mooie droom te maken. Dat het geen weigering was maar een tweede kans. Geen verwerping maar een 'nee' uit liefde omdat het Hogere beter weet dan ikzelf wat goed voor me is. 'Tough Love' heet dat mooi in het engels. In plaats van gestraft te worden kreeg ik het mooiste geschenk dat ik kon denken: een manier om de kringloop van geboorte en dood te doorbreken en mezelf te overstijgen. Meer daarover op deze pagina:ACIM.  

Nu ik dat ontbrekende puzzelstuk heb gevonden is mijn puzzel afgerond en kan ik mijn bijzonder verhaal met u delen. Rest mij nog een epiloog aan dit verhaal te schrijven die zo mogelijk nog meer bijzonder is dan de BDE zelf. Vele jaren na mijn BDE besloot ik om antwoorden te zoeken op de vragen die ik nog had over de 'vreemde man' die mij hielp na de crash en mijn nagenoeg miraculeuze heling. Ik was immers met enkel wat schrammen en een lichte hersenschudding uit een total loss crash gekomen zonder gordel aan. Hoe is dat mogelijk? Wat was er gebeurd? In een regressie-sessie met een hypnose-therapeut kreeg ik te zien dat er vlak na de crash 3 grote blauwe figuren of wezens aan de voorkant van mijn wagen stonden. Ze waren niet menselijk, quasi doorzichtig en hadden geen duidelijke gelaatstrekken. Hun energie was buitenaards, wijs en liefdevol. Ze waren groot, iets van een 2,5 meter ongeveer, met lange gewrichtsloze armen en benen. De wezens leken even te overleggen over wat ze met me zouden doen en het volgende dat ik zag was dat ik geheeld werd. Veel kreeg ik daarover niet te zien, het was er precies eerder om te doen dat ik zag wie me geheeld had in plaats van hoe.  

Over de 'vreemde man' kreeg ik niets te zien. Was hij er echt?  Ik denk het niet maar dat is puur mijn theorie. Volgens mij hebben de 3 lichtwezens en niet de man mij verplaatst naar het Straatsburgdok. Hoe? Wellicht teleportatie. Na meer dan twee decennia lectuur over metafysische onderwerpen weet ik één ding: de realiteit is volledig anders dan wat we denken en er is veel meer mogelijk dan wat we denken. Waarom kreeg ik dan een beeld van een man te zien die mij redde? Ik denk omdat ik op dat moment al veel te verwerken had met de crash en dat het verhaal 'je werd geheeld door 3 blauwe lichtwezens' teveel van het goede zou zijn voor mijn toen al overbelaste geest. Het was immers een indrukwekkende ervaring en ik heb er 25 jaar over gedaan om alles te kunnen plaatsen. Het Hogere, dat voorbij tijd en ruimte kan zien, heeft wellicht de 3 lichtwezens vervangen door een man die ik net voor mijn crash op de pechstrook had gezien om het hele verhaal een beetje 'normaal' te laten lijken. Alhoewel het hele verhaal allesbehalve normaal is, maar u begrijpt wat ik bedoel. Als de man er toch echt was, dan blijft alleszins mijn ervaring met de tunnel van Licht en de helende Wezens dezelfde. Dat is het belangrijkste.

Ik heb er geen enkel probleem mee dat u als lezer denkt dat mijn verhaal quatsch is. Ik zou hetzelfde hebben gezegd moest ik het niet hebben meegemaakt. Wie echter denkt dat elke BDE quatsch is en een hallucinatie of dergelijke, slaat echter de bal compleet mis. Duizenden onderzoeken en vele getuigenissen van geneesheren tonen aan dat mensen die een BDE meemaken geen hartslag noch hersenactiviteit meer hebben. Ze zijn dood, ook hun hersenen. Als die dood zijn, is hallucinatie onmogelijk. Bovendien zijn er honderdduizenden mensen die een BDE beleefden die zaken vertellen die ze simpelweg niet kunnen weten. Het gaat dan over de dokters die hen opereerden, of wat de verpleegsters deden of de operatiekamer,... Tot slot vertelden duizenden mensen hetzelfde verhaal over wat er gebeurde tijdens een BDE en dat in het pré-internettijdperk. Hoe kunnen duizenden mensen die elkaar niet kennen noch ooit spraken hetzelfde verhaal vertellen over hun BDE? Dat kan alleen maar omdat er echt iets gebeurt en ze hetzelfde meemaakten. Maar bon, ik ben hier niet om iets te bewijzen. Wie graag meer over dit onderwerp leert kan terecht op volgende website met prachtige documentaires over het onderwerp BDE en spiritualiteit: www.anthonychene.com

Wel geef ik graag nog mee dat er in het hiernamaals niet geoordeeld wordt en dat er enkel maar acceptatie, vrede en onvoorwaardelijke liefde is. De enige die oordeelt is de mens zelf. Het daarbij horende schuldgevoel is ook de enige reden waarom een mens weer incarneert, maar daarover meer op deze pagina:ACIM.  
Alle mensen die een BDE meemaken waarin ze raad van Hogere wezens krijgen, ontvangen ook allen dezelfde boodschap: er zijn slechts 3 zaken die tellen in het leven

- liefde: wees lief voor jezelf en je medemens en vergeef

- leer jezelf kennen

- leer over het leven en de dood

Geld, status, macht, bezittingen, prestaties, posities, prijzen,... zijn allemaal van geen tel.  Alles wat de maatschappij vooropstelt als bewonderenswaardig telt op het einde van de rit voor geen meter. Oh ironie. Het gaat enkel en alleen om liefde en ik zie het als mijn plicht deze boodschap met u te delen. Het is nooit te laat om van koers te wijzigen, ik ben het levende bewijs.

In de jaren die volgden op mijn BDE leerde ik mezelf beter en beter kennen dankzij de metafysica waar ik zo naar aangetrokken werd, waaronder astrologie, numerologie, sjamanisme en healing. Ik heb vele mooie mensen op mijn pad gekregen die me hebben (be-)geleid tot waar ik moest geraken. Zonder hen had ik het nooit gekund. Ik kreeg niet niet alleen mooie lessen maar ook vele pijnlijke. Tot ik begreep dat het allemaal gewoon lessen zijn en dat mijn gedachten erover bepalen of iets goed of pijnlijk is. Alleszins, de lessen zorgden er allemaal voor dat ik op het juiste pad belandde. Ik begreep dat ik mezelf in dit leven kwam helen en bij uitbreiding ook anderen. Mijn sterrenbeeld is dan ook Ophiuchus of de Heler. Mijn levensmissie of Noordelijke Maansknoop staat conjunct Neptunus in Schorpioen: ik analyseer het spirituele tot op het bot om macht over mezelf te krijgen. In de Tzolkin-kalender, een andere vorm van astrologie, ben ik een 'White Worldbridger': iemand die bruggen komt bouwen tussen werelden. Een brug tussen het leven en het hiernamaals, een brug tussen Hemel en Aarde, misschien zelfs een brug tussen het aardse en het buiten-aardse. Hopelijk inspireert mijn verhaal mijn medemens om op een andere manier over zichzelf, het leven en het hiernamaals, of buitenaards leven te denken.

Mijn persoonlijke pad is er een met véél vallen en opstaan. Ook al leek het vaak compleet verkeerd te gaan, toch was het telkens een stap in de goede richting. Ik ging 2x failliet met mijn bedrijf en 1x persoonlijk, werd opgelicht voor 1,3 miljoen euro, beleefde een zeer vervelende scheiding en kreeg als afscheidsbrief van mijn vader een factuur. Dat alles bleken ervaringen te zijn om mij op het juiste pad te doen belanden. Al deze 'Donkere Nachten van de Ziel' brachten mij op m'n knieën zodat ik eindelijk om hulp vroeg van het Hogere. Dat was het enige dat ik eigenlijk hoefde te doen: om Hulp vragen. Ik vroeg hulp en kreeg het. Want alleen kan ik het niet, zoveel is me inmiddels duidelijk. Pas nadat ik begon samen te werken met het Hogere begon mijn leven in z'n plooi te vallen en vond ik innerlijke rust.

Mijn werk als healer en de helende energie die uit m'n handen stroomt, dank ik ook aan de 'Divine Intervention' ten tijde van mijn ongeluk. Ik weet één ding zeker: ikzelf doe niks bijzonders en ben slechts een instrument van het Hogere. Dat Hogere begeleid mij op elk moment van m'n leven want het zit IN mij net zoals het IN elk van ons zit. Ik ben dan ook op elk moment, op elke plaats in goede handen en er kan mij niks gebeuren. Daarop vertrouw ik en het is één van mijn belangrijkste levenslessen die ik graag met u deel. 

Bedankt dat ik even uw gids mocht zijn op deze wandeling over de brug naar een andere, onzichtbare wereld waar ieder van ons vroeg of laat terechtkomt. T-shirts met de opdruk' ik ken de man die z'n wagen in de bomen liet hangen!' zijn verkrijgbaar in mijn Shop. 😉

Geschreven eind februari 2024