Gisteren was mijn jongste zus jarig en toen ik haar vroeg wat haar leukste herinnering was aan mij als kind zei ze dat ik altijd zo verdrietig was toen De Bereboot gedaan was. De Bereboot was een kinderprogramma op tv met beren op een boot, de titel maakte dat hopelijk al duidelijk, die op het einde van elke aflevering vanop hun boot zwaaiden naar de kijker. Ik zwaaide als kind terug maar huilde elke keer weer ondanks dat er de volgende dag gewoon weer een nieuwe aflevering was.
Toen ik dat gisteren met mijn moeder besprak zei ze me dat het opvallend was omdat ik voor het overige een vrolijk kind was en ook al genoeg verstand had, waardoor er geen logische verklaring was voor mijn verdriet. Ik dacht bij mezelf 'dit vraagt om een regressie-sessie'.
In de regressie zag ik mezelf meteen als kind alleen staan op een scheepskade waar ik zwaaide naar een vrouw met een hoge hoed gekleed in een lange witte jurk met smalle taille en hoepelrok, die naar mij terugzwaaide vanop een vertrekkend schip. Het leek ergens begin vorige eeuw te zijn. Plots kwam er verdriet op want het werd duidelijk dat de vrouw, wellicht mijn moeder, nooit terugkwam en ik als kind eenzaam achterbleef. Ik kreeg er een viscerale reactie op want eerst waren er wat tranen maar dat werd gevolgd door hevig huilen en snikkende schouders. Het was heel oud verdriet uit een vorig leven dat nu loskwam om geheeld te worden.
Dit trauma en de bijbehorende emoties uit een vorig leven droeg ik tot gisteren nog mee in dit leven en het verklaart niet alleen waarom ik als kind huilde toen De Bereboot eindigde, maar ook waarom ik instinctief aanvoelde wanneer mijn moeder vroeger het huis wilde uitgaan om bijvoorbeeld boodschappen te doen en ik me aan haar benen vastklampte. Het duidt daarnaast ook waarom ik de neiging had teveel te doen voor mensen, onbewust had dit trauma een illusie van 'niet goed genoeg' gecreëerd, als rechtvaardiging waarom de moeder destijds niet was teruggekeerd. Het was mijn 'schuld' en als ik nu meer dan mijn best deed was ik misschien wel goed genoeg en kwam ze wél terug of zou niemand me verlaten.
Dankzij dit inzicht laat ik de angst voor verlating of verwerping en de illusie van tekort aan zelfwaarde los en kan ik weer verder op m'n pad van heling. Met dank aan mijn moeder, mijn zus, de Bereboot en mezelf. Niet toevallig dat dit gebeurt rondom de Volle Maan in Schorpioen driehoek Pluto, waarbij oude angsten uit ons onderbewuste bevrijd worden.
Grappig ook dat de foto die ik koos voor mijn artikel van gisteren niet alleen een man is die zwaaiend afscheid neemt, maar waarbij de schaduw ook nog eens symbool staat voor het onbewuste. Toeval bestaat niet.
Ik sprak ook over het onderwerp verwerping in mijn interview voor Miracle Voices, de podcast van A Course In Miracles. Die aflevering is al te beluisteren op andere platformen maar sinds eergisteren ook beschikbaar op Youtube. Wie interesse heeft: de video staat onderaan evenals de video om zelf een regressie te doen.
Foto (c) Bobby Johnson
Reactie plaatsen
Reacties