Nu het eerste eclips-seizoen van 2024 voorbij is kunnen we zien wat er in onszelf en uit ons leven is verdwenen. Wat we hebben losgelaten en afgeblokt, net zoals de Zon en Maan elkaar afblokten de afgelopen 2 weken. Waar we nee tegen hebben gezegd en aldus ja zeggen tegen onszelf. Of omgekeerd, iets wat we vroeger hadden afgeblokt en nu terug in ons bewustzijn lieten komen om te helen. Het werkt langs twee kanten.
Deze ochtend kreeg ik een e-mail met de vraag om niet langer de nieuwsbrief te sturen. De e-mail begon met 'beste, ' en dat is nooit een goed teken. LOL De e-mail kwam niet als een verrassing, integendeel het was zeer voorspelbaar en lag helemaal in lijn met wat er de afgelopen weken is gebeurd. Ik deed veel innerlijk werk, werd meer mezelf en dat zorgt voor afstoting. Als je iets van of in jezelf loslaat, stoot je automatisch mensen af met wie je dat aspect gemeenschappelijk had. Meestal gaat het om een pijn of wonde die je hebt geheeld en losgelaten maar die nog wel bij de andere zit. Ik liet deze persoon in liefde los en wenste ze het allerbeste.
Relaties zijn vaak gebaseerd op gemeenschappelijke wonden, niet alleen op gemeenschappelijke interesses of uiterlijk. Wat dat laatste betreft werd het me pas de afgelopen jaren duidelijk dat mensen zich aangetrokken voelen tot mensen die er hetzelfde uitzien. dat had ik niet echt door, niet eens voor mezelf tot ik eens goed nadacht over mijn vrienden van vroeger en mijn relaties. We leken qua uiterlijk sterk op mekaar. Je ziet dat trouwens ook bij honden en hun baasjes die op elkaar lijken: ze kiezen een bepaalde hond simpelweg omdat deze op hen lijkt.
Terug naar de gemeenschappelijke wonden: Man A groeit op in een gezin met een afwezige vader en gekwetste moeder en voelt zich diep vanbinnen eenzaam. Vrouw B groeit op in een gezin met een afwezige vader en gekwetste moeder en voelt zich diep vanbinnen eenzaam. Man A lijkt fysiek ook op vrouw B en ze beginnen een relatie gebaseerd op hun wederzijdse wonde van eenzaamheid. Dat gaat wonderwel tot die onbewuste wonde van eenzaamheid zich bewust begint te manifesteren en tot wrijving leidt. Hun relatie is er immers niet om elkaar aan te vullen (1+1=2), hun relatie is er één om van elkaar te krijgen (1-1=0). Vanuit deze wrijving, het sluimerende gevoel van eenzaamheid, dat blijft etteren tot je de wonde stelpt, zal er actie moeten worden genomen om dit op te lossen. Ofwel doen ze dit niet en spelen ze 'koken-etentje', een kinderspel gebaseerd op schijn. Ze doen alsof.
Indien echter één van hen de wonde van eenzaamheid aanpakt en zich op een diep niveau herenigt met het Hogere zodat ie voelt dat ie nooit alleen is, is de wonde geheeld. De andere heeft dat echter niet gedaan en blijft in een dynamiek zitten van 'help mij of red mij' van 'ik ben zo eenzaam zonder jou'. Maar dat werkt afstotend voor degene die geheeld is want die begrijpt en voelt dat je nooit alleen kan zijn. "Ik ben eenzaam! Ik niet!". Dat botst en stoot af. De ene is onafhankelijk, de andere klampt zich vast.
Aldus zal er niets anders voor dit koppel opzitten dan dat de andere persoon zichzelf ook heelt want anders heeft de relatie geen bestaansreden meer. Immers, de oorspronkelijke reden of gemeenschappelijke noemer van deze relatie was eenzaamheid. Nu dat bij de ene is geheeld heeft die geen nood meer aan iemand die hem niet eenzaam doet voelen, want hij of zij heeft het in zich gevonden. Hij of zij is een zelfvoorzienende bron geworden die niet meer afhankelijk is van iemand anders voor liefde, plezier, vrede, geluk of vervulling.
Het gaat overigens niet enkel om romantische relaties, maar alle soorten relaties: vrienden, kennissen, familie, collega's, leden van een club of vereniging, buren,... al deze relaties zijn enerzijds gebaseerd op karma en anderzijds op gemeenschappelijke energetische dynamieken. Telkens je een gemeenschappelijke wonde of dynamiek heelt, zorgt dit voor afstoting met de andere. Tenzij uiteraard de andere ook in liefde groeit en zichzelf heelt.
Dat laatste is ook de basis van een gezonde relatie. Dat je vanaf het begin tegen elkaar zegt: "ik worstel met dit en dit, wil je me hiermee helpen om er door te groeien. Ik zal hetzelfde doen voor jou." Zo groei je samen en is de andere een partner in liefde in plaats van pijn. Er is gemeenschappelijke pijn maar je steunt en helpt elkaar om er samen door te groeien. Dat is een relatie gebaseerd op liefde. Dat is van iemand houden ondanks z'n gebreken omdat je samen de asfpraak maakt om die gebreken te helen. Opgelet dat is iets anders dan de andere te willen veranderen omwille van je eigen tekortkomingen, want dat is projectie. Een gezonde relatie is één waarbij je eerlijk of authentiek tegen elkaar zegt waar je mee worstelt en afspreekt dat je daar samen door zal werken en het helen. Dat hoeft niet te betekenen dat je altijd samenblijft, want dat kan je niet voorspellen. Het betekent dat je elkaar helpt op het levenspad vanuit liefde. Wat je met en uit liefde doet is altijd goed. Op deze laatste zin staat nu een copyright (c). LOL
Afgelopen vrijdag toen ik net een lang artikel had geschreven ging ik zoals steeds wandelen in de buurt. Al van ver werd mijn aandacht getrokken door een camionette van een werkman die tegen de richting geparkeerd stond. U mag zich gelukkig prijzen dat ik geen agent ben geworden. LOL Naarmate ik dichter bij het huis kwam waar de man aan het werk was, herkende ik hem. Het was een kennis van vroeger waarmee ik ooit eens een voetbaltrip maakte naar het buitenland, samen met enkele anderen in een busje. Na de gebruikelijke vragen 'alles goed?' volgde al snel de vraag 'ga je nog naar het voetbal kijken?'. Ik zei "nee, het zegt me niks meer. Jij wel?". Hij zei "ja maar ik heb 3 jaar geleden op de tribune een hartaanval gehad". Na dat we daar even verder over praatten, vroeg hij me opnieuw 'ga je nog naar het voetbal kijken'. Ik ben dat ondertussen gewend die cognitieve dissonantie (waarbij iemand informatie krijgt die ie niet kan plaatsen of verwerken en aldus maar blijft verder praten over hetzelfde onderwerp) en zei "Neen, ik heb in die wereld gewerkt en het plezier is weg nu ik zoveel weet." We praatten nog even verder, onder andere over z'n beste vriend die enkele jaren geleden was overleden, en toen zei hij "ik heb nog een ticket over voor zaterdag, ga je mee?" Ik zei: "neen het zegt me niks meer. Bedankt voor de uitnodiging." Toen vroeg hij "heeft het je teveel geraakt?". Ik zei: "Neen, het zegt me gewoon niks meer." Toen zei hij "allee, ik ga eens verder werken" en we namen afscheid.
Zo zie je wat er gebeurt als de ene persoon groeit en de andere niet. In casu ben ik gestopt om voor anderen te supporteren (een voetbalclub) en supporter ik nu voor mezelf. Ik zie geen helden meer in een stadion, ik creëer m'n eigen heldenverhaal. Ik heb geen brood en spelen nodig om mij te amuseren, ik amuseer me op mezelf. Ik heb geen bier meer nodig om m'n emoties te verdoven, ik heb ze geheeld. De ganse dynamiek die ons samenhield is verdwenen en aldus krijg je dit soort Kafkaiaanse bijna satirische gesprekken.
Het werd mij nadien duidelijk dat zijn vraag 'heeft het je te hard geraakt?' uiteraard een projectie was van z'n eigen situatie. Hij heeft een hartaanval gehad en z'n beste vriend is plots gestorven. Dat heeft hém geraakt, maar hij heeft dat niet door wellicht noch geheeld. Hij ontkent het in zichzelf maar de energie moet ergens naartoe en daarom wordt het op mij geprojecteerd. Z'n vriend heeft hem verlaten, dat deed pijn in z'n hart en de wonde werd niet geheeld . Ik heb de voetbal-vriendengroep verlaten en dat triggert bij hem opnieuw die wonde. Zo blijft de hele wereld draaien op projectie tot iedereen zichzelf heeft geheeld.
Toen ik nadien terug voorbij dezelfde plek kwam zag ik hem al van ver z'n gerief inladen om te vertrekken. Ik kreeg door dat het de laatste keer is dat ik deze man zou zien. Dat gaf me de kans om in gedachten hem het allerbeste te wensen. In stilte zei ik tegen mezelf: "You are perfect and eternal spirit brother, innocent and whole, all is forgiven and released." We stapten elkaar aan weerszijden van z'n bestelwagen voorbij en glimlachten naar elkaar zonder iets te zeggen. Het was een mooi einde. Ik zeg je geen vaarwel maar tot ziens. (Het feit dat het me opviel dat zijn wagen in de verkeerde richting geparkeerd stond was omdat ik een andere richting uitga dan hem. Mooie symboliek maar je moet het herkennen.)
Hier op Aarde lijkt het alsof we elk een andere richting uitgaan en van elkaar afscheid nemen maar dat kan natuurlijk in de Eenheid bij God nooit gebeuren. Zolang we nog een ziel lijken te zijn die een menselijk ervaring heeft, moeten we aanvaarden dat ieder van ons z'n eigen pad heeft. Zo kunnen we elkaar loslaten in liefde, er op vertrouwen dat alle wegen naar God leiden en herinneren we ons enkel de liefdevolle gedachten en plezierige momenten die we met elkaar deelden. Al de rest is complete bijzaak en verloren energie.
Foto (c) Lute
Reactie plaatsen
Reacties